Oma en kleindochter gaan samen uit eten in een zelfbedieningsrestaurant. Voorafjes, vlees en vis, wereldkeuken en vegetarisch. Nadien natuurlijk nog een lekker toetje. Ze hebben samen een heerlijke tijd. 

Dat Riet Wille van rijmen houdt wisten we al, en wordt met dit boekje nog eens bevestigd. De menu's, de borden in het restaurant, de heerlijke gerechtjes ... alles werd overgoten met een heerlijk sausje rijm. Uiteraard is dat helemaal niet zo eenvoudig, zeker niet als je consequent in het thema 'eten' moet blijven. Hier en daar voelt dat vrolijke ritme dan ook eerder geforceerd aan. – bv. roomsoepje van tomaat, wortel en pastinaak. Van een verhaal is er niet echt sprake. De inhoud blijft eerder beperkt tot een oplijsting van verschillende gerechten. Het meisje vindt het dan ook erg moeilijk om te kiezen uit al dat lekkers. Op elke pagina vinden we een drietal strofes waarin haar keuzestress beschreven wordt. Het geheel wordt wat opgevrolijkt door de rijm en hier en daar een kleine kwinkslag. Als extraatje op elke pagina zie je ook een menubord met daarop een bijkomende oplijsting van verschillende gerechten (vooraf, vlees en vis, veggie, wereldkeuken, toetjes, dranken) beschikbaar in het restaurant. Uiteraard op rijm, wat dacht je dan? Als Belgische voelt het een beetje onnatuurlijk je kind voor te lezen en termen als 'Voorafje' en 'Toetje' tegen te komen. Op de menukaart(en) staat toch gewoon 'voorgerecht' en 'dessert'? De koude karnemelk (en het gratis glaasje water) bij 'Dranken' bevestigen dit gevoel. Er werd bij het schrijven van dit boek duidelijk nagedacht over de Nederlandse markt.

De kleurrijke illustraties beslaan telkens een volledige dubbelpagina. Ze tonen hoe het er praktisch aan toe gaat in zo'n zelfbedieningsrestaurant. De plateaus waar jij je bord en bestek op legt, de verschillende gerechten waar je netjes in de rij voorbij schuift, de afruimband waar je na je maaltijd je plateau met vuile bordjes achterlaat. Typerend voor Leriette Desir van Bergen is de combi tussen 'oude' technieken (schilderen, tekenen, kleuren, druk) en digitale media. De illustraties in dit boek zijn collages waarin al deze technieken gecombineerd worden. De verschillende gerechten worden duidelijk herkenbaar weergegeven. De personages uit het verhaal (en de andere klanten in het restaurant) zijn een toonbeeld van een diverse samenleving. Het gebruikte kleurenpalet geeft het geheel een eerder kille uitstraling en doet nog het meest denken aan – jawel – een zelfbedieningsrestaurant. Wat dat betreft goed gekozen dus. Voor de algemene uitstraling had het best wel iets warmer gemogen. 

Zal dit boek scoren bij de gemiddelde 4-jarige? Als geschikt verhaaltje voor het slapengaan mist het toch enige spanning, humor en/of gezelligheid. Het voelt nog het meest aan als een handleiding 'eten in een zelfbedieningsrestaurant'. Was hier vraag naar?