De Duitse journaliste Nadine Ahr (1982) schetst in haar eerste boek De belofte (vertaling van: Das Versprechen) een ontroerend portret van haar geliefde grootouders Ria en Edwin. De aanzet voor haar waargebeurd en openhartig verhaal over liefde en dementie was een artikelenreeks die ze in opdracht van het dagblad Die Zeit schreef. Daarin deed Nadine Ahr de bijzondere geschiedenis van haar grootouders uit de doeken. Vertelfiguur is de kleindochter.
Het verhaal vangt aan in de hete zomer van 1945. De relatie tussen Ria en Edwin verloopt door de moeilijke omstandigheden tijdens en na de Tweede Wereldoorlog bijzonder stroef, en hun relatie loopt finaal op de klippen. Als ze elkaar enkele decennia later weer tegen het lijf lopen, laait de liefde echter weer hoog op en besluiten ze om elkaar nooit meer te verlaten. Hun herwonnen geluk begint echter barsten te vertonen als bij Ria de eerste tekenen van dementie opduiken, met geheugenverlies, schrikaanjagende hallucinaties en waanbeelden. Het is een onwezenlijke situatie voor haar partner. Hij wordt geconfronteerd met een geliefde die hem niet meer herkent en begint te schreeuwen als ze hem ziet. Haar greep op de werkelijkheid raakt ze langzamerhand helemaal kwijt. Ze krijgt ook aanvallen van bewusteloosheid, waarvan de oorzaak niet te diagnoseren is. Edwin probeert haar zo lang mogelijk thuis te verzorgen, maar als de toestand nog verergert dringt een drastische keuze zich op en moet hij zijn belofte met spijt in het hart verbreken.
De belofte is geen stilistische hoogvlieger, maar biedt als psychologische roman en openhartig ego-document een realistisch portret van de verschrikkelijke gevolgen van dementie in een relatie. Het focust hierbij niet alleen op de patiënte, maar ook op de ondraaglijke schuldgevoelens voor de partner als er geen andere oplossing rest dan een opname in een verzorgingshuis. Het boek werd in Duitsland bekroond met de Deutsche Reportersprijs 2013. [Laurent Meese]

Duizenden mensen lijden aan dementie. De ziekte overkomt ook de naasten, vaak partners in een relatie die al lang duurt. Ooit hebben ze beloofd altijd bij de ander te blijven. Kan die belofte nog worden waargemaakt als dementie de patiënt in haar macht krijgt? Hoe kun je iemand nabij zijn en verzorgen die jou niet meer herkent, angstig voor je is, je uitscheldt? Dergelijke vragen kwellen Edwin, een man op hoge leeftijd. Zijn grote liefde Ria gaat naar een verzorgingshuis, want Edwin kan niet meer met haar in een huis leven. Hun kleindochter Nadine stelt zich dezelfde vragen waarmee Edwin worstelt, in deze waargebeurde geschiedenis van haar grootouders, van hun intense liefde voor elkaar en het verloop van de slopende ziekte die ten slotte maakte dat Ria aan die liefde geen herinnering meer had. Het is een ‘stil’ verhaal, goed vertaald, bijna eenvoudig opgeschreven, maar het zit dicht op de huid en is ontroerend. De verwoesting die dementie kan aanrichten, komt in het volle zicht. De Duitse schrijfster (1982) is journaliste voor Die Zeit. Duidelijke druk.