Uit afwijkend gedrag worden soms de mooiste vindingen geboren. Dat is de premisse van Edward van de Vendels De duif die niet kon duiken. Hij personifieert deze gedachte in de vorm van de neurotische duif Telemark die, bibberend van angst, op de dakgoot staat omdat hij ‘af moet duiken’. Een aardige vondst, want welk kind herkent hierin niet zichzelf, zenuwachtig op de startblokken van het zwembad voor het ‘afzwemmen’? In Van de Vendels verhaal moeten jonge mannetjesduiven, als in een overgangsrite, duiken van de dakgoot, landen naast een tafeltje gevuld met heerlijkheden en weer naar boven vliegen met een kruimeltje brood als trofee. Duif Telemark is ervan overtuigd dat hij zal falen: ‘Hij kon het echt niet en hij kon het helemaal niet. Het was hem nooit gelukt en het zou hem nooit lukken’. De spanning die door Telemarks lijf giert, wordt invoelbaar door de filmische manier waarop Van de Vendel naar de climax toewerkt. Terwijl de een na de andere duif duikt, grabbelt en triomferend bovenkomt, lezen we mee met Telemarks zenuwachtige overpeinzingen, die steeds paniekeriger worden. ‘En nu was hij bijna aan de beurt. Over drie duiven al. Ohhh.’ Getergd door gedachten aan zijn strenge meester, die hem telkens toebijt zich te ‘verdofferen’, laat Telemark zich uiteindelijk naar beneden storten. Zijn val wordt door Van de Vendel gevangen in poëzie. Je wordt van de ene naar de andere regel getrokken, alsof je door de taal wordt meegezogen in zijn wervelende tuimeling. De anticlimax die volgt — Telemark valt droogjes in een saladebak — wordt toch een climax omdat de bange duif daarmee het saladevallen heeft uitgevonden. 
De filmische vertelstructuur wordt ondersteund door de opvallende illustraties van de debuterende Vlaming Alain Verster. Met zachtbruine, grijze en okergele kleuren brengt hij de lang vervlogen wereld van oude prentkaarten tot leven en draagt zo bij aan een spel tussen heden en verleden. Zinnen als ‘Dat geeft zo ontzettend niet’ refereren duidelijk aan moderne spreektaal en staan in sterk contrast met de nostalgische sfeer van de prenten. Doordat Verster voor de mensengezichten echte zwart-witfoto’s gebruikt, ontstaat er een wat bevreemdende wisselwerking tussen de tere tekenpen en het scherpe shot. Alsof je naar een filmstill kijkt uit de vroege cinema. En als je door de verstilde wereld heenkijkt, kun je overal verborgen grapjes ontdekken, zoals de pelikaan op de waslijn en het varken dat pardoes uit de lucht komt vallen. De duif die niet kon duiken is een liefdevol verhaal dat hoop doet gloren voor alle bange buitenbeentjes.
[Lisa van Erp]

Telemark moet, samen met een stel andere jonge duiven, van de dakgoot duiken voor een diploma. Maar Telemark kan het niet, echt niet. Langzaam maar zeker komt zijn beurt dichterbij. De rotsvaste overtuiging van de duif dat hij gaat falen, culmineert met de oplopende spanning van zijn naderende beurt tot een ogenschijnlijk onafwendbaar noodlot. De beschrijving van het wachten wordt afgewisseld met flashbacks over de dramatisch verlopen trainingen en de vergeefse troost van familieleden. Telemarks ouders worden treffend neergezet als mensen die gelaten wachten op de fatale afloop. In alles wordt duidelijk dat de duif symbool staat voor faalangstige kinderen op afzwemdag. Veel van zijn gedachtegangen zullen herkenbaar zijn en maken dit verhaal, dat ondanks alles ook een verfijnd soort humor herbergt, voor hen tot een 'must read'. De opvallende, lichtvervreemdende illustraties in gemengde techniek die een wereld schetsen van een eeuw geleden en zijn toongezet in de (duiven)kleuren bruin, blauw en grijs, geven het symbolische verhaal daarmee een tijdloze tint en een absolute meerwaarde mee. Zeer geslaagd boek dat verhaalt over een faalangstige duif. Vanaf ca. 6 jaar.